Ilustrator utworów Mickiewicza i Sienkiewicza

Bolesław Łaszczyński – artysta malarz.

Z życiorysu

Był potomkiem Stanisława, który posiadał ziemie i służył jako oficer grenadierów w gwardii Wojska Polskiego, był także zesłańcem na Sybir. Jego matką była Olga, pochodząca z rodziny Halpertów. Łaszczyński uczęszczał do gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, a później, wraz ze swoim starszym bratem Władysławem, został wysłany przez swoich rodziców do szkoły w Tirlemont w Belgii, gdzie zdał egzamin maturalny.

Po ukończeniu tego gimnazjum Łaszczyński wyjechał do Heidelbergu, gdzie rozpoczął studia z zakresu archeologii. W styczniu 1865 r. przeniósł się do Monachium, aby rozpocząć studia malarskie w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych (w klasie Antikenklasse, zarejestrowany 6 kwietnia 1867 r.). Jego studia malarskie zakończyły się w 1868 r. Przeszedł przez szkołę antyków oraz techniczną szkołę malarstwa. W 1867 r. zdobył brązowy medal, a do 1870 r. kontynuował swoje studia w Monachium.

Twórczość

W latach 1893–1898 wykonał dla katedry poznańskiej sześć kompozycji prezbiterium (Aniołowie u Piasta, Chrzest Polski, Założenie katedry, Święty Wojciech, Polska przedmurzem chrześcijaństwa, Św. Józefat Kuncewicz), malowidła w łuku tęczowym (Św. Cyryl i Metody, symbole sakramentów), 2 kompozycje w kaplicy Serca Jezusa (Chrystus zstępujący do otchłani, Uzdrowienie ślepych) oraz dwa obrazy ścienne dla kaplicy seminarium duchownego (Ojcowie Kościoła, Legenda o bogatym młodzieńcu) oraz freski według Przemienienia Rafaela dla kościoła Przemienienia Pańskiego w Poznaniu.

Utwory jego charakteryzuje drobiazgowe wykończenie, poprawny akademicki rysunek, rozwinięcie anegdoty. Z zamiłowaniem malował obrazy przedstawiające sceny z przeszłości Polski (określane przez recenzentów jako «kontuszowe»), jak Tajna wiadomość z czasów konfederacji barskiej, Pokuta szlachcica.

Studia Łaszczyńskiego w akademii monachijskiej i związki z polską kolonią artystyczną w Monachium znalazły swe odbicie w jego twórczości. Utwory jego charakteryzuje drobiazgowe wykończenie, poprawny akademicki rysunek, rozwinięcie anegdoty. Z zamiłowaniem malował obrazy przedstawiające sceny z przeszłości Polski (określane przez recenzentów jako «kontuszowe»), jak Tajna wiadomość z czasów konfederacji barskiej, Pokuta szlachcica.

Niektóre z nich były ilustracją utworów literackich A. Mickiewicza (np. Czaty, ilustracje do Pana Tadeusza: Tak, tak, Gerwazeńku, Zamysły wojenne), H. Sienkiewicza (Pojedynek Bohuna z Wołodyjowskim), J. Kitowicza (Corda fidelium). Znanym dziełem Łaszczyńskiego jest obraz Śmierć Chopina (namalowany w 1874).

Uprawiał również malarstwo religijne. Znaczną pozycję w twórczości Łaszczyńskiego stanowią portrety. Malował Łaszczyński także pejzaże w kraju: Przedmieście nieświeskie, Zagroda góralska w Wiśle, Wioska, Odnawianie kolumny Zygmunta III.


List żywy – Scena z Pamiątek Soplicy Henryka Rzewuskiego (1875)


Portret Juliana Konstantego Ordona (1872)